اين روزها سراسر وجودم رو يأس و نوميدي پر كرده است. ترس از دست دادن كسي كه مي خواستم تا آخر عمر گرفتارش باشم، ديگه يك ترس نيست بلكه یک حقيقت تلخه و من در شرايط روحي مساعدي قرار ندارم، تنها چيزي كه منو آروم مي كنه پناه بردن به دنياي خيالي است، چرا كه خالق اين دنيا خود آدمه و اونو هر جور كه خودش دوست داره مي سازه.

وقتي به دنياي خيالي پا مي گذارم و اونو كنار خودم مي بينم، براي دنياي واقعي شكلك درميارم و ميگم: ديدي به من دروغ مي گفتي هيچ وقت به اون نمي رسم حالا مي بيني كنار اونم. اما وقتي چشم باز مي كنم و اونو كنارم نمي بينم، اين دنياي واقعي است كه برام شكلك درمياره و ميگه: ديدي گفتم دنياي خيالي وفا نداره و خيلي زود آدم رو ترك مي كنه!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: